ik open de open de link. Ik schrik en ik lees, brrrrrrrrrr alles opeens weer zo dichtbij. Ik klik weer op de fotolijn en zie tot in detail wat het is om afscheid te nemen. Een mengeling van gevoelens, zo dichtbij , zo ver weg. De lach naast de traan, de boosheid door de belachelijke adviezen, de dankbaarheid dat ze weer thuis kwam. De bloedlijn die naar Altforst wijst, een echte kooiker is niet meer. Maar is ze wel echt dood............? Ze leeft voort want ze kreeg kinderen. Haar genen gewaarborgd, twee lopen er hier rond. Dat is de pleister op de nog open wond. Winja het gaat je goed, wij geven jouw kids een fantastisch leven. In ons hart ben je dicht bij ons. Tot slot de ironie, Roefer kwam ook terug en via Hennie en Eus kwam je wonen in Altforst. Je werd herenigd met je zus. Wat een geluk en wat zijn wij jou, Winja dankbaar